Włodzimierz Pianka

Był związany z Uniwersytetem Śląskim oraz Instytutem Slawistyki Zachodniej i Południowej na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie kształcił przyszłe pokolenia slawistów. Pianka był nie tylko fachowcem w swojej dziedzinie, ale także pasjonatem kultury macedońskiej i jej sztuki.

W latach 1959–1967 pełnił rolę pierwszego lektora języka polskiego na Uniwersytecie Świętych Cyryla i Metodego w Skopju. W tym okresie przygotował podręcznik dla studentów oraz obronił prace naukowe, w tym doktorat oraz habilitację, które zostały uznane na Uniwersytecie Warszawskim. Podczas swojej kariery, Pianka z sukcesem zorganizował Zakład Filologii Słowiańskiej, który później przekształcił w Katedrę na Uniwersytecie Śląskim.

W momencie wprowadzenia stanu wojennego w Polsce w 1981 roku znalazł się w Austrii, gdzie podjął pracę na Uniwersytecie Wiedeńskim. W uznaniu jego osiągnięć został honorowo odznaczony tytułem doktora honoris causa Uniwersytetu Świętych Cyryla i Metodego w Skopju, a także Medalem za Zasługi dla Republiki Macedonii. Po śmierci 17 listopada 2022 roku, został pochowany na cmentarzu parafialnym w Piasecznie, przy ul. Kościuszki.

Żona Włodzimierza, dr Agnieszka Hofman-Pianka, była również wyróżniającą się postacią w dziedzinie slawistyki. Jako dziennikarka współpracowała z takimi instytucjami, jak Radio Wolna Europa oraz Katolicka Agencja Informacyjna. W 2003 roku broniła pracy doktorskiej dotyczącej socjolingwistycznych aspektów języka bośniackiego. Oboje małżonkowie angażowali się w działalność dobroczynną jako wolontariusze Fundacji im. Brata Alberta, wychowując dwoje dzieci, Jędrzeja i Joannę.