Bogusława Latawiec

Nauka i edukacja

Bogusława Latawiec, znana również pod nazwiskiem Bogusława Latawiec-Balcerzan, przyszła na świat 25 września 1939 roku w Wołominie. Zmarła 1 listopada 2021 roku w Poznaniu.

Była osobą multifunkcjonalną, która przyczyniła się do rozwoju polskiej literatury jako poetka, prozaiczka, krytyczka literacka, redaktorka oraz nauczycielka.

Życiorys

Bogusława Latawiec, córkaCzesława Latawca, to postać niezwykle ważna w polskiej literaturze. W 1961 roku ukończyła Wydział Filologii Polskiej i Klasycznej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Swoją karierę literacką rozpoczęła debiutem poetyckim w 1962 roku.

Przez lata aktywności twórczej, Bogusława Latawiec publikowała głównie wiersze, obok nich także prozę, recenzje i eseje w różnorodnych czasopismach. Jej teksty można było znaleźć w czasopismach takich jak „Odrze”, „Życiu literackim”, „Literaturze” czy „Twórczości”. W okresie od 1974 do 1982 roku była naczelną miesięcznika „Nurt”, gdzie kierowała działem poezji oraz krytyki poetyckiej.

W latach 1991-2003 pełniła rolę redaktorki naczelnej miesięcznika „Arkusz”, który współtworzyła z Włodzimierzem Branieckim. Jej talent jako poetki został doceniony poprzez nominacje do Orfeusza, czyli Nagrody Poetyckiej im. K.I. Gałczyńskiego za najlepszy tom poezji roku. Nominowana była dwukrotnie: w 2012 roku za tom Gdyby czas był ziemią, a w 2019 roku za tom Pierzchające ogrody.

W swoim życiu zawodowym, Bogusława Latawiec pracowała również jako nauczycielka w kilku szkołach średnich, w tym w III Liceum Ogólnokształcącym im. św. Jana Kantego oraz VIII Liceum Ogólnokształcącym im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Życie prywatne

W życiu Bogusławy Latawiec istotną rolę odegrał jej mąż, Edward Balcerzan. Ich związek był tematem wielu literackich odniesień.

W 2006 roku w czasopiśmie „Teksty Drugie” opublikowano zbiór „Listy do Bogusławy Latawiec i Edwarda Balcerzana (1971–1973)” autorstwa Tymoteusza Karpowicza. Publikacja ta stanowi cenną pamiątkę i dokumentację ich relacji oraz kontekstu artystycznego tamtych lat.

Proza

W dorobku literackim Bogusławy Latawiec można znaleźć wiele znaczących tytułów, które na trwałe wpisały się w polską literaturę. Oto niektóre z jej dzieł:

  • Nie widziałam tak długiej chorągwi, (Poznań 1965),
  • Solarium, (Poznań 1969),
  • Ogród rozkoszy ziemskich, (Poznań 1976),
  • Pusta szkoła, (Warszawa 1987),
  • Ciemnia, (Warszawa 1989),
  • Ciemnia wyd. II, (Poznań 1995),
  • Gęstwina, (Warszawa 2001),
  • Kochana Maryniuchna, (Warszawa 2003),
  • Ciemnia wyd. III, (Szczecin 2012),
  • Zegary nie do zatrzymania, (Mikołów 2012).

Poezja

Twórczość Bogusławy Latawiec w dziedzinie poezji to niezmiernie bogaty zbiór utworów, które ukazują jej różnorodne podejście do tematów oraz stylistyk. Oto lista ważniejszych publikacji, które stanowią istotny element jej twórczości:

  • Otwierają się rzeki (Poznań 1965),
  • Całe drzewo zdania (Warszawa 1970),
  • Przestrzenie (Poznań 1975),
  • Z żywych jeszcze źrenic (Poznań 1981),
  • Powidok. Wiersze z lat 1980–1991 (Warszawa 1992),
  • Bogusławy Latawiec nigdy całości (Warszawa 1995),
  • Razem tu koncertujemy (Poznań 1999),
  • Odkrytki (Warszawa 2007),
  • Gdyby czas był ziemią (Sopot 2011),
  • Zmowy (Szczecin 2015),
  • Pierzchające ogrody (Szczecin 2018),
  • Nieoznakowany szlak (Szczecin 2018).

Każda z tych książek wnosi coś unikalnego do polskiej poezji i może być inspiracją dla wielu pokoleń czytelników. Warto sięgnąć po te dzieła, by odkryć pełnię artystycznej wizji autorki.

Ważniejsze opracowania na temat twórczości Bogusławy Latawiec

Na temat twórczości Bogusławy Latawiec ukazało się wiele interesujących opracowań. Oto wybrane z nich, które stanowią cenny wkład w literaturę dotyczącą tej autorki:

  • Ryszard Matuszewski, Woda, palce i litery, „Życie literackie”, 1965 nr 31,
  • Stanisław Balbus, Z dziennika lektur poetyckich, „Życie literackie”, 1971, nr 1,
  • Jerzy Pilch, Ryba w ogrodzie rozkoszy ziemskich, „Życie literackie” 1977, nr 1320,
  • Anna Legeżyńska, Proust i stan wojenny, „Twórczość” 1990, nr 11,
  • Wojciech Skalmowski, Powidok, „Kultura” (Paryż), 1992,
  • Piotr Łuszczykiewicz, Światło pod powieką. O poezji Bogusławy Latawiec, w: tenże, Pociąg do Poznania. Szkice i rozmowy, Poznań 2000, s. 89–105,
  • Małgorzata Czermińska, Bogusława Latawiec, w: Pisarki polskie od średniowiecza do współczesności. Przewodnik, Gdańsk 2000, s. 154–155,
  • Piotr Łuszczykiewicz, Żywina Bogusławy Latawiec, w: tenże, Bliskie czytanie. Interpretacje literatury XX wieku, Kalisz 2002, s. 83–89,
  • Natalia Astafjewa, Polskije poetessy, „Aleteja”, Sankt-Petersburg 2002, s. 54–56, 485,
  • Anna Węgrzyniakowa, Uczennice Przybosia, w: Stulecie Przybosia, Poznań 2002, s. 183–189,
  • Justyna Wciórka, „Dopominanie” pisma, „Kresy” 2004, nr 4,
  • Jan Zieliński, Żywe zwierzę historii, „Przegląd polski” (Nowy Jork), 6 sierpnia 2004,
  • Tomasz Mizerkiewicz, Autentyk odnaleziony, „Dekada Literacka” 2004, nr 3,
  • Maria Delaperriere, Quand les femmes se font poetes, w: La poesie polonaise du vingtieme siecle voix et visages, Paryż 2004, s. 63–65.

Oceń: Bogusława Latawiec

★★★★★
Średnia ocena:4.98 Liczba ocen:12