Hufiec ZHP Wołomin

---

II Rzeczpospolita

Okres I wojny światowej

Początki idei harcerskich w regionie wołomińskim sięgają czasów zmagań o niepodległość, a konkretnie roku 1916. W obszarze wsi Lipiny Nowe, które znajdują się nieopodal Wołomina, zaczęły działać pierwsze zastępy skautowe. Inicjatorem ich powstania był sierżant Antoni Mańkowski, który mimo braku doświadczenia w metodyce harcerskiej, podejął odnalezienie formy dla młodzieży.

Początkowo zastępy działały głównie w okolicach Lipin, jednak wkrótce ich focus przeniósł się na Willę „Tarasówka” w Wołominie. Wiosną 1916 do Wołomina osiedlił się Tomasz Piskorski, oficer Polskiej Organizacji Wojskowej, związanej z Józefem Piłsudskim. Piskorski nawiązał współpracę z Mańkowskim, co doprowadziło do utworzenia 1 Wołomińskiej Drużyny Harcerskiej. W skład drużyny weszli głównie chłopcy pochodzący z rodzin robotniczych.

W sierpniu 1916 roku drużyna przyjęła imię Króla Władysława Łokietka. Organizacja składała się z dwóch zastępów, które dowodzili druh Wróblewski oraz uczeń druh Kałochiejczyk. Zastępcą Piskorskiego został druh Horowy. Ze względu na zajęcia ziem polskich przez Niemców, aktywność harcerek i harcerzy miała charakter konspiracyjny, a zbiórki odbywały się w domu druha Horowego, pośród piasków „lotnej wydmy”.

W roku szkolnym 1917–1918 nauczycielka Onórnia zdołała zorganizować grupę dziewcząt, co doprowadziło do powstania 1 Wołomińskiej Drużyny Żeńskiej im. Królowej Jadwigi. Drużyna ta działała w następnych latach wspólnie z męską drużyną, organizując spotkania w udostępnionej przez felczera Dękierewskiego izbie, mieszczącej się przy ul. Wileńskiej 19 w Wołominie.

Sztandar drużyn

W 1917 roku, dzięki zaangażowaniu rodziców, sympatyków oraz dzieci, drużyna udała się do wykonania sztandaru, który był symbolem ich jedności i walki. Sztandar posiadał barwy kościuszkowskie, na czerwonym tle widniał biały orzeł w złotej koronie. Poniżej znajdował się złoty napis: Bóg, Honor, Ojczyzna oraz informacja o Związku Harcerstwa Polskiego Wołomin. Na odwrocie sztandaru na zielonym tle umieszczono harcerski krzyż w kolorze srebrnym i złotym, a także haftowanym napisem: Drużyna Żeńska im. Królowej Jadwigi oraz 1 Wołomińska Drużyna Harcerzy im. Króla Władysława Łokietka.

Poświęcenie sztandaru miało miejsce w kościele parafialnym w Kobyłce. Uroczystość odbyła się z należytą oprawą – sztandar przywieziono na wozie ozdobionym zielenią. Hm. Tomasz Piskorski wręczył sztandar drużynowemu Stanisławowi Langemu. Po ceremonii wszyscy zebrani udali się do izby harcerskiej w Wołominie, gdzie mieli okazję spotkać się z władzami miejskimi oraz wziąć udział w wspólnej defiladzie ulicami miasta.

20 maja 1919 roku wizytujący kościół kobyłkowski oraz budujący się kościół w Wołominie, ks. kard. Aleksander Kakowski poświęcił izbę harcerską dla drużyn 1 W MDH i 1 ŻDH. Uroczystość ta była również zaszczycona obecnością kapelana Wojska Polskiego, a późniejszego Przewodniczącego ZHP, hm. ks. Jan Mauersberger, który w Złotej Księdze zostawił następujący wpis: Drużynie harcerskiej im. Króla Władysława Łokietka w Wołominie na szczęśliwy jej rozwój udzielam arcypasterskiego błogosławieństwa. Hm. Stanisław Lange z humorem wspominał, że podczas tej uroczystości druh Marian Strzałkowski, który miał zakaz wpuszczania kogokolwiek do izby, nie wpuścił nawet swojej matki.

Lata 1918–1919

Gdy Polska odzyskała niepodległość 11 listopada 1918 roku, harcerze z Wołomina aktywnie uczestniczyli w rozbrajaniu posterunków żandarmerii niemieckiej, które znajdowały się przy ul. Warszawskiej i Ogrodowej. Najstarsi harcerze, pragnąc spełnić swoje zobowiązania wobec ojczyzny, angażowali się w Batalion Zapasowy I Dywizji Artylerii Konnej w Górze Kalwarii. Wśród nich znajdowali się: Stanisław Lange, Feliks Sztompke oraz Zygmunt Hełmecki.

Bitwa warszawska 1920

W sierpniu 1920 roku harcerze z Wołomina wspólnie z młodzieżą warszawską brali udział w bitwie na przedpolu Warszawy. Starcie miało miejsce w rejonie miejscowości Leśniakowizna i Ossów, a trwało od 14 do 15 sierpnia. Wołomińscy harcerze z 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej, wyruszając do walki pod dowództwem ks. Ignacego Skorupki, stawiali odważny opór bolszewikom. Dodatkowo, pozostali młodzi ludzie wspierali lokalny Komitet Obrony Państwa, pracując ochotniczo w bufecie Polskiego Białego Krzyża.

Dwudziestolecie międzywojenne

Lata 1920–1924

17 października 1920 roku, dowództwo nad harcerzami objął Stanisław Lange. W tym czasie na czoło 1 Żeńskiej Drużyny weszła Karolina Majewska. Już w listopadzie 1920 roku ustanowiono „Koło Opieki nad Harcerzami”. W lipcu 1921 roku drużyna zorganizowała swój pierwszy oboz wędrowny, który miał miejsce na Kujawach i Kaszubach, obejmujący takie miasta jak Toruń, Gdańsk, Hel, Poznań oraz Warszawę. W styczniu 1922 roku Tadeusz Dobrzyński zdobył tytuł drużynowego 1 WMDH. W tym samym roku do drużyny dołączył druh Krajewski, który wkrótce przejął kierownictwo nad drużyną, a jednocześnie Stanisław Jóźwiak zakłada 2 W DH im. Stefana Batorego przy szkole na ul. Warszawskiej.

Po roku, Stanisław Jóźwiak udał się na studia do szkoły podchorążych, co spowodowało, że drużyna została włączona do 1 WMDH. W 1923 roku na czoło 1 ŻD weszła druhna Garbolewska, a później Irena Jędrzejewska. W tym czasie harcerki zorganizowały także samodzielny oboz pod Wilnem.

Mieczysław Cichecki

W 1924 roku do Kobyłki przeprowadził się zaledwie 16-letni Mieczysław Cichecki, który szybko dołączył do 1 WMDH, organizując nowe zastępy. Jego drużyna zyskała szybko pięć zastępów, co sprawiło, że druh Krajewski dostrzegł w Cicheckim swojego następcę, przekazując mu funkcję drużynowego. Opiekę nad Cicheckim sprawował Stanisław Lange, będący wówczas częścią komendy chorągwi. W lipcu tego samego roku drużyny, zarówno męska jak i żeńska, uczestniczyły w zlocie harcerzy pod Warszawą, gdzie miały zaszczyt defilować przed Prezydentem RP Stanisławem Wojciechowskim.

W 1925 roku drużyna zorganizowała swój pierwszy oboz stały na Podlasiu, w rejonie Siemiatycz, co stanowiło istotny krok w kierunku rozwoju harcerskiego. W 1926 roku, po rozpoczęciu studiów przez Mieczysława Cicheckiego, przekazał on funkcję drużynowego, by z powrotem objąć stery drużyny 25 września 1927 roku. Niestety, w latach 1927-1928, z powodu pogarszającej się sytuacji gospodarczej, drużyna nie mogła zorganizować obozów, a ich działalność ograniczała się głównie do wycieczek i biwaków w pobliżu Wołomina.

W Mironowych Górkach, które obecnie są częścią Wołomina, druh Wiśniewski utworzył samodzielny zastęp „Orlęta”, który w 1928 roku dołączył do 1 WMDH. W tym samym okresie wznowiło działalność „Koło Przyjaciół Harcerstwa”, organizując zbiórki publiczne, bale karnawałowe oraz różne zabawy na rzecz harcerstwa. Niestety, mimo tych starań, harcerstwo borykało się z problemem braku sprzętu obozowego i sportowego, dysponując jedynie skromną biblioteczką, prowadzoną przez panią Jóźwiak.

Rok 1930 przyniósł kryzys finansowy, a do Wołomina przybył zuchmistrz HR druh Stefan Anaturzkiewicz, który przejął 2 MDH im. Stefana Batorego. Jako bezrobotny, poświęcał cały swój czas na pracę wychowawczą w harcerstwie. W lipcu 1930 roku drużyny z Wołomina, kierowane przez Cicheckiego, wyruszyły na letnie obozy nad Bugiem, a część harcerzy zaangażowała się w budowę pomnika Obrońców Ojczyzny z 1920 roku. Wiosną tego samego roku zorganizowano kiermasz zabawek, aby wspierać najuboższych w trudnych czasach kryzysu. W szkole podstawowej w Radzyminie druh Czarnecki utworzył pierwszy samodzielny zastęp.

Hufiec powiatowy z siedzibą w Wołominie

4 lutego 1931 roku 2 MDH im. Stefana Batorego zorganizowała pierwsze uroczyste przyrzeczenie harcerskie w izbie harcerskiej przy ul. Wileńskiej. Przyrzeczenie zostało złożone przez druhnę Julię Rybak na ręce HR Stefana Matuszkiewicza i jego sztandaru. W wydarzeniu wzięli także udział hm. Stanisław Lange oraz grono byłych harcerzy. Wiosną 1931 roku miało miejsce Święto Przysposobienia Wojskowego, podczas którego zawodnicy z harcerzy zdobyli wszystkie czołowe miejsca. Po tym sukcesie powołano Harcerski Klub Sportowy, który szybko dołączył do Klubu Sportowego „Huragan” Wołomin.

W 1931 roku, na mocy rozkazu Komendanta Chorągwi Mazowieckiej, powstał Hufiec Radzymiński z siedzibą w Wołominie, w tym czasie powiat radzymiński odpowiadał obszarowi powiatu wołomińskiego. Drużyny otrzymały numery według kolejności ich powstawania; dotychczasowym drużynom przypisano nowe numery: 1 – 9 MDH im. Króla Władysława Łokietka oraz 2 – 64 MDH im. Króla Stefana Batorego, a w Radzyminie – 58 MDH. W 1935 roku w międzynarodowym Zlocie 25-lecia Harcerstwa w Spale uczestniczyła najlepsza drużyna z hufca radzymińskiego. W tym czasie Cichecki zaangażował się w organizację Powiatowego Koła Przyjaciół Harcerstwa, które sponsorowało różnorodne imprezy harcerskie, a także ufundowało namioty oraz sztandar dla 64 drużyny im. Stefana Batorego. 9 grudnia zorganizowano namiotową wystawę osiągnięć hufca radzymińskiego w lesie Nasfetra pod Wołominem. W 1936 roku część harcerzy uczestniczyła w obozie górskim w Tatrach, podczas gdy inni spędzili czas w Worochcie.

Pierwszy hufcowy w Wołominie

Wiosną 1932 roku, po powrocie z wojska, phm. Mieczysław Cichecki został mianowany hufcowym. Na początku swojej pracy zorganizował kurs przysposobienia obronnego dla funkcyjnych drużyn z Wołomina. Powstawały nowe drużyny, między innymi: w Tłuszczu – drużyny czerwonych harcerzy, w Kobyłce – 172 MDH im. Waleriana Łukasińskiego, a w Jadowie – 183 MDH im. Franciszka Żwirki.

Jubileuszowy zlot hufca

Na jubileuszowym zlocie hufca w lesie Nasfetra obchodzono XX rocznicę utworzenia harcerstwa w Wołominie. Uczestniczyli w nim założyciele hufca, hm. Tomasz Piskorski, zastępca Naczelnika ZHP, oraz hm. Stanisław Lange, kwatermistrz Głównej Kwatery ZHP. Została zaproszona drużyna z warszawskiego Gimnazjum im. Władysława IV. Dzięki współpracy, którą podjął Cichecki z Dyrekcją Okręgową Kolei Państwowych w Warszawie, harcerze otrzymali wsparcie w organizacji obozów harcerskich oraz sportowych, uczestnicząc w zimowiskach i kursach zastępowych w Kielcach oraz nad Narwią i Bugiem. W maju 1939 roku Cichecki przeszedł do pracy w komendzie Chorągwi Mazowieckiej ZHP w Warszawie, a dowodzenie hufcem radzymińskim objął podharcmistrz Franciszek Kazimierski.

II wojna światowa

Rok 1939

W lipcu 1939 roku, na podstawie współpracy z generałem Franciszkiem Kleebergiem, hm. Mieczysław Cichecki podjął się organizacji obozu szkoleniowego, który koncentrował się na tematyce zwiadu i łączności, odbywającego się w Muszkach. Harcerze przygotowywali się do nadchodzącej wojny, a w szczególności aktywnie działała 64 Mazowiecka Drużyna Harcerska im. Stefana Batorego.

W drużynie znajdowani byli: drużynowy Henryk Rudziński, zastępca Ryszard Bąkowski oraz zastępowi: Marian Pawłowski, Zbigniew Zalewski, Zbigniew Jugo, Jan Chajęcki, Mieczysław Kusy, Marian Wyszyński i Czesław Bunia. W obliczu wyzwań ZHP przekształcił się w tajne Szare Szeregi, a hm. Mieczysław Cichecki objął funkcję komendanta w Wołominie.

Okres konspiracji

Podstawowym zadaniem harcerzy podczas konspiracji stało się rozpoznawanie miejsc oraz siły jednostek wojskowych okupanta. Działania obejmowały zdobywanie i zabezpieczanie broni, amunicji oraz materiałów wojskowych, a także organizację szkoleń wojskowych. 11 listopada 1939 roku harcerze złożyli wieńce oraz wstęgi w barwach narodowych pod pomnikiem Obrońców Ojczyzny, znanym dzisiaj jako pomnik Józefa Piłsudskiego, znajdującym się przy stacji kolejowej w Wołominie.

W nowym roku, 1 stycznia 1940, w mieszkaniu Henryka Rudzińskiego przy ulicy Kościelnej doszło do pierwszego konspiracyjnego przyrzeczenia harcerskiego na sztandar drużyny im. Stefana Batorego. Na podłodze w tym symbolicznym miejscu położono flagę ze swastyką, którą harcerze deptali na znak protestu. W tym momencie pod Cicheckim młodzież złożyła swoją przysięgę. Kolejne spotkania odbywały się w domach nauczycieli, w tym Wawrzynowskich i Baranowskich, w Wołominie oraz u Ptasich na Gdyńskiej.

2 maja 1940 roku harcerze powiesili flagi narodowe w kilku kluczowych punktach miasta, co dodatkowo umawiało ich zaangażowanie. W miesiącu czerwcu 1940 roku, w rejonie Małej Czarnej, blisko 50 harcerzy zrealizowało kurs wyszkolenia wojskowego. Harcerze ukrywali radioodbiorniki, prowadzili nasłuch radiowy oraz kolportowali tajną prasę, wnioskując w ten sposób o istotną działalność wywiadowczą.

Na początku okupacji Stanisław Lange objął stanowisko wiceburmistrza miasta, a także został prezesem Rady Głównej Opiekuńczej, która była tolerowana przez władze okupacyjne. W Generalnym Gubernatorstwie, latami 1940-1943, prezesem tejże rady został Adam Ronikier, powszechnie znany ze swojego antysemityzmu, lecz w swoim czasie uratował wielu Żydów.

Mieczysław Cichecki został powołany przez Lange na kierownika placówki RGO w Wołominie, gdzie zorganizował kuchnię, wydając gorące posiłki dla najuboższych mieszkańców, a także przydzielał bony żywnościowe dla lokalnych szpitali oraz sierocińców. Jego pomoc docierała także do Żydów zamkniętych w getcie. Cichecki aktywnie przyczynił się do powstania Szpitala Zakaźnego w Górkach Mironowskich i pełnił tam funkcję kierownika administracyjnego. Szpital dysponował 35 łóżkami, a opiekę nad pacjentami sprawował lekarz Jerzy Łuszkiewicz. Z uwagi na strach Niemców przed zakażeniem, rzadko odwiedzali oni to miejsce, co powodowało, że szpital służył jako punkt dla rannych i chorych żołnierzy konspiracji. W jego kostnicy Cichecki zdołał stworzyć tajny magazyn broni oraz amunicji.

W marcu 1942 roku Niemcy aresztowali przedstawicieli zarządu miejskiego, co skutkowało uwięzieniem burmistrza Langa na Pawiaku. Równocześnie przeprowadzono rewizję w mieszkaniu hm. Cicheckiego, podczas której na szczęście nie znaleziono nic podejrzanego. Mimo to Cichecki był w niebezpieczeństwie i musiał na stałe wyjechać do Warszawy. W nowym miejscu, posługując się przybranym nazwiskiem Kowalski, podjął pracę w zakładach Philipsa. Kontynuował jednak prowadzenie działalności harcerskiej na całym wschodnim Mazowszu. W listopadzie 1942 roku został mianowany komendantem tajnych kursów podharcmistrzowskich, które miały miejsce w Garwolinie, Grodzisku Mazowieckim, Rembertowie i Wyszkowie. Awansowany na porucznika WP, w 1943 roku zorganizował kurs podchorążych.

Na początku 1942 roku Michał Wawrzynowski, który prowadził kurs tajnego nauczania w Czarnej, usprawnił połączenie drużynowych wołomińskich z płk. Jerzym Strzałkowskim, inicjatorem „Jerzyków”. W grupie tej znaleźli się również niektórzy harcerze, w tym podharcmistrz Telesfor Badetko „Wiktor”. Powstała również Harcerska Kompania Szturmowa „Jerzyki”, a harcerze nieustannie brali udział w zwiadzie oraz akcjach dywersyjnych na kolei.

Powstanie warszawskie

W 1944 roku Mieczysław Cichecki pełnił obowiązki oficera łącznikowego Armii Krajowej Obwodu Radzymin. W trakcie powstania warszawskiego przebywał w stolicy, unikając jednak rozgłosu na temat swojego udziału. Niewiele wiadomo na temat jego roli w powstaniu, choć wiedział, że narażał własne życie w celu ratowania ludzi z płonących budynków.

Działalność po II wojnie światowej

Przywrócenie działalności hufca w Wołominie

Po nastaniu przełomu październikowego 1956 roku, harcerstwo w Wołominie odzyskało swoją działalność. Wówczas został powołany nowy Hufiec ZHP Wołomin, który swoje korzenie miał w strukturach Chorągwi Mazowieckiej. Dodatkowo, do 1 września 1975 roku Hufiec ten obejmował także teren Ząbek, gdzie funkcjonowały drużyny zorganizowane w trzech szczepach, działające przy dwóch szkołach podstawowych oraz Zasadniczej Szkole Zawodowej Dokształcającej.

Z Chorągwi Mazowieckiej do Stołecznej

Rok 1975 przyniósł istotne zmiany administracyjne, skutkując przeniesieniem Hufca Wołomin z Chorągwi Mazowieckiej do nowo powstałej Chorągwi Stołecznej.

Kampania bohater

Uroczystości związane z ogłoszeniem patrona Hufca ZHP Wołomin miały miejsce 9 maja 1982 roku na ul. Prądzyńskiego. W trakcie Zlotu Drużyn, hm. Mieczysław Cichecki został ogłoszony patronem hufca. W czasie tego wydarzenia zameczono ognisko oraz zorganizowano wystawę poświęconą historii harcerstwa w Wołominie oraz festyn harcerski, w którym brały udział władze ZHP oraz lokalne władze Wołomina.

Lata 1990–2000

W 1989 roku nowym komendantem hufca został druh hm. Jerzy Sitek. Zmiany ustrojowe w kraju miały negatywny wpływ na struktury hufca, czego efektem było zmniejszenie liczby instruktorów, kadry oraz harcerzy. Ograniczenia dotacyjnej były znaczące, co wpłynęło na działalność. Rozpoczęto intensywne działania organizacyjne, w tym organizację tańszych obozów w Łazach i nad Liwcem, które przyczyniły się do odbudowy hufca. Działały drużyny takie jak „Słoneczny Szczep” oraz „Kampinos”, prowadzone przez hm. Jacka Wąsika. W ramach hufca istniały również drużyny takie jak 71 DH „Zawiszacy” oraz różnorodne drużyny w Szczepie 78 DH Witraże, wśród których wyróżniały się 78 DH Szanty, 78 DH Zaraza, 78 DH Horda, 78 DH Kuźnia, 78 DH Młyn oraz 78 DH Piasta. Zbiórki Szczepu 78 miały miejsce w Towarzystwie Przyjaciół Dzieci w Wołominie. Przez wiele lat kompleksowe działania programowe przyniosły efekty w postaci wzrostu liczby harcerzy. O znaczeniu tego okresu w rozwoju harcerstwa w Wołominie mówi druh hm. Jerzy Sitek: „Hufiec wypracował wiele rozwiązań programowych i cyklicznych imprez różnego rodzaju wspomagających drużynowych, ale stawiał też na samodzielność drużyn, np. drużyna powinna robić przynajmniej jedną imprezę w roku dla hufca – drużyny w czasie lata miały swoje podobozy co sprzyjało powstawaniu więzi…” W 1992 roku dh. Artur Dymitruk powołał 2 Drużynę Harcerską Trakt z połączenia 7 DH „Ostoja” i 7 LDH „Zawiszacy”. Kolejne przedsięwzięcie, czyli 56 Drużyna Harcerska „Zielone Diabły”, powstała w 1996 roku, kiedy phm. Karol Thiell objął jej dowództwo. Do początku lat 2000 rozważano filiowanie do Chorągwi Mazowieckiej, by tworzyć silniejsze struktury harcerskie na terenie powiatu.

Harcerski Ośrodek Techniki i Modelarstwa

W latach 90 przy Hufcu ZHP Wołomin utworzono Harcerski Ośrodek Techniki i Modelarstwa, dzięki inicjatywie hm. Krzysztofa Najberga, który pełnił rolę koordynatora. Do głównych zadań ośrodka należało pozyskiwanie sprzętu oraz przeszkolenie uczestników w różnorodnych zajęciach, takich jak modelarstwo i telekomunikacja oraz organizacja szkoleń specjalnościowych dla młodzieży.

Środowiskowy Krąg Instruktorski

W 2000 roku powołano do życia Środowiskowy Krąg Instruktorski, którego celem było wsparcie działalności Hufca ZHP Wołomin w regionie. Przewodniczącym został druh hm. Waldemar Wilczyński. Krąg skupiał instruktorów z lat 70 i 80, organizując różne wydarzenia, w tym rajdy, festiwale piosenek harcerskich oraz wigilie. Po wielu latach przerwy do hufca powrócili byli instruktorzy z lat 80. W 2007 roku Krąg uległ rozwiązaniu.

Lata 2002–2010

Na początku września 2002 roku powstała 13 WDH „Czarna Trzynastka”, na czele której stanął phm. Maciej Syska, przy wsparciu phm. Jacka Kondrackiego. W 2003 roku 2 DH Trakt przystąpiła do Szczepu 2 i 5 DHiGZ „Wagabunda”, pod wodzą phm. Agnieszki Dardzińskiej oraz pwd. Tomasza Miszkurki. W skład szczepu weszły również drużyny 5 DH Watra i 5 DH Człapy. W roku 2007 2 DH Trakt stworzył nowy szczep 2 DH „Gawra”, obejmujący drużyny z Ossowa. W latach 2001–2010 harcerze brali udział w licznych obozach, zarówno letnich, jak i zimowych, korzystając z różnych baz. Często delegowano ich na ważne wydarzenia, takie jak XXI Światowe Jamboree Skautowe w 2007 roku w Hylands Park w Essex z okazji 100-lecia skautingu, gdzie phm. Maciej Syska znalazł się w składzie komendy reprezentacji Chorągwi Stołecznej ZHP. W 2010 roku zorganizowano uroczystość odsłonięcia tablicy poświęconej Marii Teresie Bartnik ps. „Diana”, która działała w oddziałach Armii Krajowej. Tablica została umiejscowiona przy Zespole Szkół nr 3 w Wołominie, a harcerze brali również udział w obchodach 90 rocznicy Bitwy Warszawskiej.

Lata 2010–2015

Na początku 2010 roku z inicjatywy phm. Przemysława Barteckiego utworzono Centrum Wolontariatu Hufca. W 2011 roku phm. Paweł Kocik został wybrany na kolejną kadencję komendanta hufca. Dwa lata później, w wyniku realizacji zadań, dh. Paweł Kocik oraz pwd. Sławomir Stańczak otrzymali odznakę Honorowego Sybiraka od Związku Sybiraków. W dniach 1-3 czerwca hufiec zorganizował II Zlot Hufca ZHP Wołomin, a 1 grudnia 2012 roku w Miejskim Domu Kultury odbyła się premiera spektaklu „Modlitwa Harcerska” w reżyserii Piotra Stawskiego. W lutym 2013 roku po podziale terenu gminy Wołomin na dwa hufce, phm. Paweł Kocik złożył rezygnację z funkcji komendanta, a jego miejsce zajął phm. Norbert Krupa, przewodniczący komisji rewizyjnej. W październiku 2014 roku odbył się Nadzwyczajny Zjazd Hufca ZHP Wołomin, na którym phm. Norbert Krupa został wybrany na nowego komendanta. Rok później hufiec otrzymał dotację na remont placówki, a w maju 2015 roku przywrócono granice działalności Hufca ZHP Wołomin sprzed 2013 roku oraz dodano miasto i gminę Nieporęt. Z dniem 1 lipca 2016 roku Hufiec ZHP Zalew uległ rozwiązaniu, a Hufiec ZHP Wołomin powiększył się o gminę Radzymin.

Hufiec obecnie

Hufiec ZHP Wołomin jest największym hufcem pod względem powierzchni w Chorągwi Stołecznej ZHP, obejmującym obszar wynoszący 300 km², skupiającym cztery gminy. Na jego terenie działa około 510 członków, w tym zuchy, harcerze oraz instruktorki i instruktorzy. Główna siedziba Hufca znajduje się przy ulicy Długiej 34 w Wołominie, gdzie w 2015 roku zrealizowano gruntowny remont dzięki funduszom z Budżetu Obywatelskiego z 2014 roku.

Hufiec ma na swoim koncie organizację corocznych kolonii dla dzieci i młodzieży z Wołomina, Kobyłki, Nieporętu oraz Radzymina, co przyczynia się do integracji lokalnych społeczności oraz wspierania wychowania młodzieży przez wartości harcerskie.

Komenda hufca

• phm. Szymon Chaciński – Komendant,
• pwd. Anna Kałuska – Skarbniczka,
• pwd. Anna Kurach – Członkini ds. pracy z kadrą,
• pwd. Karol Gołaszewski,
• pwd. Kamil Siebierwski,
• hm. Sebastian Żurawski.

Środowiska działające w hufcu

W skład Hufca ZHP Wołomin wchodzą różnorodne gromady oraz drużyny, które w sposób aktywny przyczyniają się do rozwoju harcerstwa w regionie.

Gromady zuchowe:

• 2 Gromada Zuchowa „Wrzos” – drużynowa Amelia Pływacz HO,
• 4 Gromada „Czarne Stopy” – drużynowa pwd. Edyta Wojdyna,
• 11 Gromada Zuchowa „Rycerze Andromedy” – drużynowa pwd. Anna Frąckiewicz HO,
• 14 Gromada Zuchowa „Tropiciele” – drużynowa Oliwia Jezierska,
• 78 Gromada Zuchowa „Wilczki” – drużynowa Iwona Stanczewska HR.

Drużyny harcerskie:

• 2 DH „Ostoja” – drużynowy Oliwia Krysak HO,
• 2 DH „Trakt” – drużynowy pwd. Patrycja Pływacz HO,
• 4 HDP „Wędrowcy” – drużynowy pwd. Krzysztof Truchel HO,
• 13 WDH „Czarna” – drużynowy Mikołaj Syska,
• 49 DH „Delta Diraca” – drużynowa Magdalena Miesiąc,
• 11 DH „Kasjopeja” – drużynowy Przemysław Pilipczuk,
• 14 HKT „Bór” – drużynowa phm. Jolanta Świerczewska,
• 14 Grunwaldzka DH „Puszcza” – drużynowa pwd. Dominika Zakrzewska HR,
• 14 Grunwaldzka DH „Puszczyki” – drużynowa samarytanka Anna Kałuska,
• 14 Grunwaldzka DH „Leśna Brać” – drużynowa pwd. Marzena Zakrzewska,
• 14 Wielopoziomowa DH „Orle Gniazdo” – drużynowa pwd. Jolanta Świerczewska,
• 14 DH „Nietoperki” – drużynowa dh. Klaudia Kostro HO,
• 14 Drużyna Artystyczna „Wyszymory” – drużynowy dh ćwik Maciej Trawicki.

Kluby harcerskie:

• Harcerski Klub Ratowniczy „Brygada Kryzys” – szef dh. Krystian Maciejewski.

Kręgi instruktorskie:

• Krąg przy Szczepie 2 Drużyn Harcerskich „Gawra” – przewodniczący pwd. Roland Trojanowski,
• Krąg instruktorski przy Komendzie Hufca ZHP Wołomin,
• Krąg Instruktorski „Włóczykije” – przewodniczący pwd. Szymon Borowy.

Szczepy:

• 2 Drużyn Harcerskich „Gawra” – komendant pwd. Tomasz Miszkurka,
• 4 Drużyn Harcerskich i Gromad Zuchowych – komendant phm. Katarzyna Gasik-Żurawska,
• 9 Radzymińskich Drużyn Harcerskich i Gromad Zuchowych „Labirynt” – komendant phm. Tomasz Godlewski HR,
• 14 Drużyn Harcerskich i Gromad Zuchowych Nieporęt im. rtm. Witolda Pileckiego – komendant phm. Jolanta Świerczewska HR.

Instruktorzy Hufca ZHP Wołomin

Komendanci hufca

W historii Hufca ZHP Wołomin funkcję komendantów pełnili wybitni instruktorzy, którzy przyczynili się do jego rozwoju. Oto lista osób, które zajmowały to stanowisko:

• porucznik hm. Tomasz Piskorski (około 1920),
• hm. Stanisław Lange,
• hm. Mieczysław Cichecki,
• Mirka Dąbrowska,
• Anna Jaworska,
• hm. Jacek Wąsik,
• hm. Teresa Sidwa,
• hm. Marek Skwarski (1986-1987),
• hm. Leszek Gawron,
• hm. Anna Jaworska (1974-1976),
• hm. Jerzy Sitek (1989-2001),
• hm. Zbigniew Wilczyński (2005-2007),
• phm. Agnieszka Dardzińska (2007-2009),
• phm. Paweł Konrad Kocik (od 2009-2013),
• phm. Norbert Krupa (od 2013-2023),
• phm. Szymon Chaciński (od 2023 – ).

Zasłużeni instruktorzy

W gronie zasłużonych instruktorów Hufca ZHP Wołomin znajdują się postacie, które swoimi osiągnięciami wzbogaciły jego działalność. Oto wybrani z nich:

• por. hm. Tomasz Piskorski,
• hm. Telesfor Badetko,
• hm. Mieczysław Cichecki,
• hm. Stanisław Lange,
• hm. Stefan Ryszkowski,
• hm. Andrzej Orszagh,
• hm. Irena Staruchowicz,
• phm Jacek Kondracki.

---

Oceń: Hufiec ZHP Wołomin

---